- มนตร์รามเกียรติ์ 2022 - (Thai & Romantic Fantasy)

(c)              Chess theme

  

ศิรดา มีชีวิตที่วนเวียนอยู่แต่กับโรงพยาบาล เธอป่วยเป็นโรคประหลาด มันทำให้เธอตาบอด หัวใจอ่อนแอ ขาเดินได้พักๆก็ล้ม

จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่ชายแปลกหน้ามาบอกว่าเขาเป็น 'พ่อ' ของเธอ 

หมอก็ยืนยันเสริมว่าตรวจดีเอ็นเอแล้ว ใช่แน่ๆ...นี่ล่ะ พลอตพ่อลูกที่พัดพรากจากกันมานมนาน 

คุณพ่อพาเธอกลับบ้านของเขา หรือที่คนอื่นเรียกว่า 'วัง' ใช่ พ่อของเธอมีเชื้อสายจ้าว และเขาพาเธอกลับวังที่ชื่อว่า วังลงกา

ที่น่าแปลกก็คือตั้งแต่ที่มาอยู่ในวังลงกา ...สุขภาพของเธอก็ดีขึ้นถนัดตา 

"รดา มาทำอะไรตรงนี้ ดึกแล้ว... เดี๋ยวพี่พากลับขึ้นห้อง" เธอพยักหน้ารับ แม้จะได้กลิ่นแปลกๆ...มันเป็นกลิ่นคาวของเนื้อสัตว์

"พวกพ่อครัวเขาเตรียมเนื้อ หมักไว้สำหรับพรุ่งนี้น่ะ" เขาเอ่ยบอก กุมมือเธอขึ้นบันไดไป ศิรดาพยักหน้าอย่างว่าง่าย ไม่ติดใจอะไร

หารู้ไม่ บริเวณห้องครัว เหล่ายักษ์ในคฤหาสน์ลงกากำลังจ้องมองเธอตาไม่กะพริบ มือของพวกมันเปื้อนเลือด 

ก่อนจะหยิบมีดขึ้นมา...สับแขน ขา ของมนุษย์ที่จะกลายเป็นอาหารมื้อเช้าให้เธออีกครั้ง

"คุณทศคะ พี่กุมภ์เรียกให้กินข้าวค่ะ" เธอส่งเสียงเรียกคุณพ่อที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ทศกัณฐ์ขยับตัว เขาลุกขึ้น จ้องมองศิรดาที่กำลังยืนขยับยิ้มเหมือนคนสติไม่ดีอยู่ตรงซุ้มประตูเก่าๆนั่น

เดี๋ยวก่อน...ซุ้มประตูนั้นมัน เขาก้าวขา รีบจับไหล่ของศิรดาแล้วเรียกชื่อเธอ ทว่าเพียงแค่แตะตัว ก็เป็นเขาที่ต้องนิ่งงันไป

เพราะรอบด้านพลันแปรเปลี่ยน ไม่มีแล้วซากปรักหักพัง มีเพียงวังโอ่อ่า เหล่าต้นไม้มากมายและกลิ่นของดอกจำปาที่ลอยแตะจมูก

เขาเห็นอย่างที่วิศราเห็น...ภาพของตัวเขาที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างยักษ์ในยุคโบราณ

 กำลังประทับจูบนางสีดาที่โอบกอดท้ายทอยของเขากลับ 

"น้องรักคุณพี่" คำพูดสั้นๆที่ทำให้คนที่ชาติก่อนเป็นทศกัณฐ์ใจสั่น 

"โอ๊ย..." ศิรดากุมหัวใจตัวเอง เขาตระหนก แต่พอเข้าไปพยุงอีกฝ่าย ได้ยินคำพูดที่ยังไม่จบดี เขาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น 

"โอ๊ย คนอะไร หล่อมาก หล่อวัวตายควายล้ม...ฝันกลางวันของแท้ แต่ดีต่อใจจริงๆ"

 นางสีดายุค2018... ไยเจ้าถึงเป็นแม่สาวขี้มโนนักหนา

- หัวใจสีดา -

คำทำนายยุค 2018 จากโหรของฝั่งตระกูลลงกาสรณ์และอโยธุปรณ์ "มนตราของมนุษย์และยักษาจะสิ้นเพราะนางสีดา"

ชาติหน้าจักมิมีอีกต่อไป มีเพียงชาตินี้...ที่พี่จะรักและดูแลหนูไปชั่วชีวิต จะไม่ให้สิ่งใดพรากเราจากกันได้อีก

นางสีดานั่งสะอื้นปานจะขาดใจ กอดเศียรยักษาตนนั้นไว้แนบอก

ตาแดงจ้องมองเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "พอเถอะหนา เพียงเท่านี้ก็น่าจะพอได้แล้ว"

เขาไม่แม้แต่จะลดคันธนูลง "จิตมันยังไม่ดับสูญดี พี่จะไม่ยอมให้มันได้กลับหวนคืนมาอีก"

เหล่ายักษ์จากกรุงลงกาไม่รอช้า พวกมันขัดขวางการทำลายดวงวิญญานของทศกัณฐ์และพาตัวนางสีดากลับกรุง

หญิงที่งามล้ำดั่งนางอัปสรบัดนี้ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด นางปล่อยเศียรทศกัณฐ์ลงบนบ่อเพลิง 

ก่อนจะทิ้งตัวลงตาม กลางกรุงลงกา นางเผาทั้งร่างและใจของนางตามยักษ์ตนนั้นที่นางรัก

หากชาติหน้ามีจริง...ขอให้รักของเรามิต้องมีจุดจบที่อวลความตายเฉกเช่นชาตินี้ด้วยเถิด 

เหล่ายักษ์มองเถ้ากระดูกของนางและนายเหนือหัว อีกไม่นานกรุงลงกาก็จะถึงคราวสิ้น

...แต่ที่สลายไปก่อนหน้านี้คือหัวใจของพวกเขาที่ถูกนางสีดาขโมยไปอย่างที่ไม่อาจทวงกลับคืนมาได้ 

ยักษ์ตนหนึ่งรำพึง "ทิ้งพี่ไปเช่นนี้ ใจน้องทำด้วยอะไรกัน" 

ยักษ์อีกตนคุกเข่ากลางเถ้าถ่าน "พี่ขอเพียง...ให้พี่ได้ปกป้องน้องทุกชาติไป"

ส่วนยักษ์ตนสุดท้าย ร่ำไห้ เขากอดกระดานชนวน เอ่ยคำทำนายด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง 

"นางสีดา พวกเราจะพบกันอีกครา และคราวนี้...ยักษ์กรุงลงกาขอสาบาน ว่าจะมิให้ชะตากรรมเดินซ้ำรอยเดิม" 

ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามค่ะ